Pigmented reality
Naar buiten kijken in een andere werkelijkheid. Of juist naar binnen omdat je in die andere, meditatieve werkelijkheid iets wezenlijks van jezelf tegenkomt: je eigen werkelijkheid misschien? Of een collectief onderbewustzijn? Een schilderij is eigenlijk een raam waardoor je tegelijkertijd naar buiten en naar binnen kunt kijken. Soms abstract, soms figuratief. Waarin werkelijkheid en verbeelding een loopje met elkaar lijken te nemen. Waardoor je dingen kunt ontdekken die je eerder niet zag. Dingen die soms ook gewoon nergens op lijken. De mens heeft een diepgeworteld verlangen om dingen te herkennen. Abstracte kunst daagt dat uit.
Veelzijdigheid is een hopeloos marketinginstrument
Misschien is Willem van der Wiel (Groningen, 1951) meer onderzoeker dan kunstenaar. Hij maakt realistische werken maar ook abstracte. Het realistische werk is af en toe pointillistisch, af en toe fancy en, evenals het abstracte werk, vaak opgebouwd met meerdere transparante lagen. Het is een zoektocht naar wat mogelijk is. De basis hiervoor werd gelegd op de kunstacademie in Arnhem. Later, rond 1985, was Willem van der Wiel in de leer bij meester verfmaker Johan Stahlecker in Den Haag waar hij bijna alles leerde over het maken van acryl- en olieverf, ook transparante olieverf.
Kunst? Je weet niet wat je ziet
Sinds de uitvinding van de fotografie is de schilderkunst om de werkelijkheid vast te leggen voor het nageslacht min of meer overbodig geworden. De kijker bepaalt of het een vergezicht is. Of de illusie van een venster waardoor verborgen gevoelens naar de oppervlakte kunnen komen. Of iets dat de alledaagse werkelijkheid lijkt weer te geven of die werkelijkheid zelfs mooier te maken. Ceci n’est pas une cerise.
Kunst? Dat lijkt nergens op
De abstracte werken (de meeste bevinden zich in het atelier) bieden ruimte voor meditatie. Ze komen tot stand door meerdere transparante lagen met elkaar in wisselwerking te laten gaan. Door de transparantie ontstaan verschillende effecten, mede omdat het licht tussen de lagen door achter het pigment langs kan. Dit is bijvoorbeeld te zien in het tweeluik Westerschelde. Als het licht verandert verandert het schilderij mee. Het kruispunt van vanzelfsprekendheid en bevreemding.